OBRA MUNICIPAL

Esta mesma semana cumpriuse un ano das últimas eleccións municipais, que a nivel coruñés supuxeron un fito ao significar a reincorporación do nacionalismo a algunhas parcelas de poder en María Pita despois de máis dun cuarto de século. No que respecta ao Dépor, o cambio segue o mesmo paso que o resto das áreas municipais: melloraron as formas, pero as emocións aínda se esperan. Lendoiro reuniuse con Tello e con Losada, e, como é habitual, boas palabras e case nada a maiores. Con todo, o Deportivo mantén as súas vellas reivindicacións ao concello e este, que se supón que no segundo ano desprenderase definitivamente dos lastres políticos e económicos do pasado, poderá escoitar con máis atención. E hai unha clave que a todos lles pode interesar. Un necesita un novo estadio e os outros unha obra que silencie calquera sombra de parálise. O Dépor sempre falou de integrar ese novo recinto dentro dun gran espazo cidadán nos terreos liberados do porto. Parecía aquela zona destinada á construción, pero a burbulla inmobiliaria estalou e manter esa intención soa a tolemia. Polo tanto, o vello plan de Lendoiro tamén puidese beneficiar a Losada e Tello. Poucas cousas máis difíciles pódense pensar, pero, desde logo, outras máis raras téñense visto.

MERCADO DE IDIOTAS

El periodo de fichajes, como en el que ya estamos, puede ser una época apasionante, un almacén de ilusiones, pero también la representación de un fracaso. Para aquellos clubs necesitados, verse en la cola del mercado suele convertirse en un espejo dramático que genera nervios y depresión en la hinchada, que por culpa de la falta de refuerzos despierta de golpe a la realidad de las crisis sin ningún paso intermedio desde -normalmente- los delirios de grandeza. Sin embargo, hay en estas vorágines mediáticas de los fichajes una circunstancia bastante más perversa. La de la falta de respeto a la propia cultura futbolística. El mejor ejemplo está en el circo que se ha montado alrededor de Cristiano Ronaldo. Ver como el madridismo convertido en irreal rey del mundo planta sus micrófonos en la rueda de prensa previa a la final de Champions para preguntarle a un mito como Sir Alex Ferguson por la marcha de un futbolista no es sólo una faltada, sino también una idiotez, como dijo el técnico británico. Pero así está el fútbol, en unos niveles de indignidad en los que a veces cuesta mucho mantener la fe. Aquí en el Dépor, la cosa está más tranquila. Desgraciadamente, sus objetivos son más modestos. Aunque viendo la estupidez que rodea estos días a temas como el del tal Cristiano, la verdad es que hasta se agradece ser pobre.

LA TRIBUNA DE LOS TRICORNIOS

Siete u ocho mil personas acudieron ayer a ver a un Fabril que sigue alimentando ese sueño heroico que se llama Segunda División. Lo del filial es una auténtica gesta: un equipo muy joven, recién ascendido y continuamente golpeado por las lesiones y otro tipo de bajas, no sólo ha logrado meterse en el playoff de ascenso, sino que lo ha empezado con una victoria, por la mínima y justita, pero victoria. Por lo tanto, los siete u ocho mil personas que ayer acudieron a Riazor deberían de haber premiado a los chavales desde el primer minuto, sin importar demasiado lo que hicieran sobre el césped. Y así fue en muchos casos, pero no en todos. Durante los 90 minutos, todos los que estuvieron en el estadio pudieron ver como los meritorios chavales de casa eran recriminados con extrema dureza por muchos de los que debieran sentirse tan orgullosos de ellos que bien podrían perdonar algún déficit de sangre caliente en ataque o algún pase errado en el centro del campo. Pero no. Algunos aficionados recriminaron pequeños fallos de estos más que dignos jóvenes mileuristas a voz en grito y gesto de odio eterno. Increíble, pero cierto. Difícil de explicar. Será que algunos somos unos blandos. O que sólo abrieron Tribuna, esa zona del estadio que el tópico -con algo de cierto- relaciona con la exigencia máxima y algo avinagrada. Quizás a muchos les pasó lo que a Makinavaja, cuando en uno de los tebeos del maestro Ivá se puso un tricornio por casualidad y, según sus palabras, empezó a sentir “unas ganas de repartir hostias...”. Quizá ocupar la Tribuna de forma ocasional (por lo menos el 60% de los que estuvieron ayer son habituales de otras gradas) genere unas irreprimibles ganas de berrear “qué burro eres...”. Pero, afortunadamente, el Fabril estuvo por encima. Y se llevó su aplauso. Lo que merece a pesar de las opiniones de algunos de sus teóricos partidarios.

PLAZA ROJA DE MOSCÚ

O IMPORTANTE

Se algo tivo esta tempada para o Dépor, iso foi intensidade sentimental. Máis alá de xogadores, tácticas con cinco defensas ou aparicións milagreiras na segunda volta, o que realmente definiu a campaña branquiazul foi a febre da cidade, ben por medo ao pozo, ben por entusiasmo para coller impulso. Cando a meirande parte dos protagonistas coinciden en que o momento clave do curso non tivo lugar no campo senón á porta dun hotel (cando os Blues foron a darlle pulo a un equipo esnaquizado que a partir de aí foi outro) é que entón podemos presumir de que este ano, o fútbol foi na Coruña o que ten que ser: a expresión da xente, a conxura colectiva. Con eses valores á fronte das prioridades, é case imposible que triunfen as sombras. Sábeno ben noutros lugares, como Zaragoza, onde pensaron que o importante era enriquecer a futbolistas enriquecidos e esqueceron que o fútbol se xoga no céspede, pero só ten sentido na bancada. Cando non é así, pode ser un insulto ou, simplemente, unha partida de play station. Por todo isto, porque o Dépor é a súa afección, algúns deberían de tomar nota do que se viu onte en Ourense, na final da Copa Galiza. Malia a distancia, os deportivistas foron maioría. Mais non se puido gañar por moito que xente que alí viaxou merecera unha vitoria. Non foi grave, pero queda unha lección. A de que cando os seareiros se esforzan por algo, falar de amistosos, de copa galleta ou pensar nas vacacións é rozar perigosamente o desprezo a case os únicos que no medio deste circo manteñen intacta a autoridade moral: por exemplo, os moitos deportivistas que onte viaxaron ao Couto.

DÍA DAS LETRAS

A inmersión no silencio é o que distingue
ós que aman con espírito suicida
dos que somentes son
un soño breve.

Na viaxe nocturna que emprendemos
polo interior dun corpo diferente
un acto de amor é un fluído urxente
de suor bágoas e esperma
contra o medo

palabras desarmadas
desexos que se perden
na néboa de mil noites
entre as sabas revoltas
polo feroz presente
de dous corpos que se esquecen.

Lois Pereiro
'Poesía última de amor e enfermidade'

FESTA E IDENTIDADE

O fútbol naceu como deporte e pasatempo, a partir de aí converteuse en máis cousas, nunhas marabillosas (por exemplo en espectáculo) e noutras que serían lícitas se non vivisen en constante dexeneración (por exemplo, en negocio). Pero sen dúbida, os factores xurdidos desde a súa evolución que mellor definen ao fútbol son dous: identidade e festa. Ao final, cada partido é simplemente a representación dunha tribú que co seu territorio e os seus símbolos celébrase a si mesma grazas a un acontecemento con balón por medio. E poucas veces será tan claro este sentimento como o vindeiro domingo. Nunhas horas, o deportivismo no seu concepto máis amplo de club pode festexar e participar en que o filial xogue por terceira vez na súa historia por subir a Segunda e que o primeiro equipo chegue a Europa por decimosegunda vez en 102 anos de historia. Un acontecemento excepcional dividido en dous e reunido nunha soa data. Polo tanto, estamos falando dun día histórico. Non haberá moitas ocasións máis para que esta afección (protagonista básica do éxito) se dea unha homenaxe propia con tantas razóns. O domingo é una xornada perfecta para escenificar o orgullo de formar parte da aventura colectiva que se chama Dépor. Dous encontros gloriosos en Riazor en cinco horas. Non é un título nin unha final nin fan falta buses decorados nin fogos artificiais. O desta xornada é moito máis que iso. Simplemente, somos nós.